دومین فصل سریال وِست ورلد را چگونه ببینیم؟ - وبلاگ کوجی هامی

به گزارش وبلاگ کوجی هامی، هفته نامه چلچراغ - شقایق شفیعی: فصل تازه سریال محبوب وست ورلد دو هفته پیش شروع شد. این سریال در وهله اول برای ما به خاطر وجود نام رامین جوادی به عنوان آهنگساز مجذوب کننده شده بود و پس از آن شنیدن نام یک نولان به عنوان کارگردان و خالق اثر بود که گوش ها و چشم های مان را به سوی خود متمرکز می ساخت. وقتی سریال را دیدیم، حضور بازیگرانی چون آنتونی هاپکینز و ادهریس و از همه مهم تر داستانی رمزآلود و اندکی گیج کننده باعث شد که به دوستان دیگر خود هم اطلاع دهیم که یه سریال اومده که اسمش وست ورلده و خیلی شاخه!. می خواهیم در این مطلب به بهانه انتشار دومین فصل این سریال، تجربه ای را که از تماشای فصل اول آن و هم صحبتی با دوستانم تقسیم شد، اینجا با شما در میان بگذاریم.

تنها نمانیم

سریال ها مانند هر چیز دیگری در این دنیا می توانند برای ما تهدیدآمیز باشند، اما ما هم می توانیم مانند باقی امور این دنیا این تهدید را به فرصت تبدیل کنیم. تهدید سریال ها برای ما چیست؟ اگر تنهایی سریال ببینیم، شاید همین تماشای سریال تبدیل به کاری گردد که تنها ماندن و منزوی شدن ما را توجیه می نماید. مثلا اگر از ما بپرسند که چرا تنهایی و پیش خانواده یا دوستانت نیستی، می توانیم به سادگی پاسخ دهیم که دارم سریال می بینم! گرچه اوقاتی را به تنهایی گذراندن نه تنها به خودی خود مقصر نیست، بلکه می تواند بسیار مفید هم باشد، اما سریال تماشا، چه عامل اصلی تنها ماندن باشند و چه یک توجیه سطحی برای فرار از دیگران، نقشی تهدیدآمیز به عهده خواهد گرفت.

سریال های جدای از تمامی عناصر خلاقانه و هنری خود، بیشتر از فیلم های سینمایی جنبه سرگرم نماینده دارند و به این نیت ساخته می شوند، پس شاید بهتر باشد آنها را به بهانه ای تبدیل کنیم برای بیشتر دور هم بودن یا اگر امکانش فراهم نیست، همفکری و تبادل نظر با یکدیگر، هر تعداد از دوستان و نزدیکان تان را که می توانید روی آنها برای این پروژه حساب باز کنید، در فکر خود داشته باشید. حتی اگر نمی توانید در کنار هم هر قسمت این سریال را ببینید، تبادل نظر در خصوص آن را تبدیل به دلیلی کنید برای منظم و منسجم حرف زدن عموم موضوعاتی که بین بسیاری از دوستان مخورد بحث قرار می گیرند.

تقریبا روزمره اند یا خیلی شخصی. قطعا یک سریال نه امری روزمره مانند آلودگی هوا و ترافیک و گرانی و بی کاری و حتی فوتبال است، و نه موضوعی بسیار شخصی است مانند مسائل روابط عاطفی. قطعا در فضای مجازی گروه ها و وب سایت ها و فروم های بسیار زیادی وجود دارند که به نوعی طرفداران یک سریال را به خود جذب نمایند اما نظر بنده بر این نیست که این گروه مقصرند، اما بهتر است یکی از دوستان واقعی خود را که با او در فضایی ملموس تماس دارید، انتخاب کنید. برای این همدلی و هم صحبتی و در کنار هم کاری به ظاهر ساده مانند تماشای یک سریال را انجام دادن.

گوش کنیم

مانند فیلم های سینمایی دنیا، عموم سریال هایی که در ایالات متحده و بسیاری از کشورهای پیشرفته دنیا فراوری می شوند هم هزینه و دقت بسیاری در زمینه فراوری موسیقی و صدا را به خود اختصاص می دهند. تا جایی که شرایط و امکانات به شما اجازه می دهند، صداهای این سریال را از دست ندهید.از موسیقی رامین جوادی گرفته، تا تُن و لحن صدای بازیگران و انواع افکت های صوتی مربوط به محیط، همه و همه ارزش شنیدن دارند. همراهی دقیق با صوت یک فیلم یا سریال چه تاثیری در درک ما دارد؟ صدای یک فیلم تنها بخشی از آن است که بدون یاری گرفتن از چشم ها می تواند بر ما تاثیر بگذارد.

همین امر ساده که به درستی بدیهی هم به نظر می رسد، باعث می گردد صدا تاثیری بسیار عمیق بر فضاسازی داشته باشد. اگر این فضاسازی را نداشته باشیم، با چه چیزی روبروییم؟ یکسری جمله و دایالوگ که به وسیله بازیگرها گفته و در پس زمینه ای کم جان از فضای صرفا بصری به ما تحویل می گردد. این مسئله با سادگی باعث خواهد شد که مجموع دریافت های ما از یک فیلم با سریال تنها تعدادی دیالوگ باشند که یا به درد کاوش ها و کارآگاه بازی های خودمان می خورد، یا اگر خیلی زیبا بودند، به درد حفظ کردن و سپس انتشار در فضای مجازی تحت عنوان دیالوگ های ماندگار.

بازی کردن با اطلاعات و داده های یک سریال شاید کاری جالب و به نوبه خود قابل قبول باشد، اما واماندن در این داده ها در وهله اول جفایی بزرگ به سازندگان اثر است. سریالی مانند وست ورلد بسیار مستعد این چالش است که مخاطب را به سمت داده هایش سوق بدهد که این مسئله را به صورت مبسوط در دو بخش بعدی نوشته آسیب شناسی نسبی خواهیم کرد، اما به صورت یک قاعده سرانگشتی کوچک برای مقابله با این آسیب می توان پیشنهاد کرد که به اصوات مختلف این سریال بیشتر دقت کرد، یا حتی بیشتر دِل بدهید.

مو را در ماست رها کنیم

همان طور که تا به امروز دیده اید، سریال وِست وُرلد جزئیات بسیار زیادی دارد. فرض کنید این جزئیات را بتوان کنار هم چید و شبکه بزرگی از روابط را ساخت که با آن بتوان تمامی معماهای سریال را حل نموده و پرسش هایی نو را هم عنوان کرد.ساختن این شبکه بزرگ، به هیچ وجه عمل بدی نیست، اما مسئله اساسی سرعت ثبت آن جزئیات در فکر است.

با مثالی ساده فرض کنید هر یک از عناصر مهم این فیلم یک نقطه هستند و فکر شما می تواند در هر دقیقه 10 نقطه در خود ثبت و طبقه بندی کند. اگر این سریال به طور میانگین در هر دقیقه 20 نقطه به فکر شما ارسال کند، چه مین کنید؟ آیا در بخش های مختلف سریال را نگه می دارید و از خودتان می پرسید چی شد؟؟ آیا سریال را عقب می زنید تا مسئله ای را که از دست تان در رفته، مجددا ببینید؟ از دوست یا همراه تان می پرسید که آن 10 نقطه اضافی چه بودند؟

پیشنهاد ما به شما بسیار ساده است. به هیچ وجه در لحظه، معطل فهمیدن سریال نشوید. سریال را با دقت پیگیری کنید، ولی هرگز در زمان و سرعت عادی پخش شدن عادی آن وقفه ایجاد نکنید. شما چه بخواهید و چه نخواهید، مادامی که دکمه Pause را فشار ندهید، این سریال پخش می گردد تا به نتیجه برسد و احتیاج نیست شما مانند یک کارآگاه دنبال حل مسائلش باشید. قطعا این که در فکر تان این مسائل را مرتب نموده و پرسش ها را مطرح کنید، کاری بسیار شایسته و مفید است، اما اگر برای بهتر فهمیدنش هر نوع خللی در پخش عادی آن ایجاد کنید، یعنی سریال را با جدول کلمات متقاطع اشتباه گرفته اید.

برترین کار دقیق تماشا - و در صورت لزوم چند باره تماشا - هر قسمت است. در انتهای هر قسمت بر اساس حسی که دارید - و نه صرفا اطلاعاتی که دریافت نموده اید - با دوستتان تبادل نظر کنید و ببینید که او چه حسی دارد و کدام نقطه ها را دریافت کرد. شاید یک سریال خیلی مستعد ور رفتن باشد - که وست ورلد واقعا همین طور است. اما شما سعی کنید با آرامش و خونسردی بیشتری آن را پیگیری کنید.

پ