حفاظت از کتیبه سه زبانه داریوش در تختگاه تخت جمشید - وبلاگ کوجی هامی

به گزارش وبلاگ کوجی هامی، ایرنا/ براساس آخرین خبر و گزارشات بدست آمده، حفاظت از کتیبه سه زبانه داریوش در تختگاه تخت جمشید صورت گرفت.

کاوش کتیبه سه زبانه داریوش در صفه جنوبی تختگاه تخت جمشید به وسیله گروه باستان شناسی پایگاه میراث جهانی تخت جمشید با مجوز پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری انجام شد.

وحید بارانی، سرپرست هیئت باستان شناسی گفت: معمولا آثار تاریخی پس از مدتی بدلیل تغیرات مداوم آب و هوا، جذب و تبخیر رطوبت دچار فرسایش زود هنگام شده و به سرعت آسیب می بینند.

وی اضافه کرد: باستان شناسانی که از 80 سال پیش کاوش ها را در تخت جمشید شروع کردند تا حدودی از فرآیند فرسایش مطلع بوده و از همان ابتدا کوشش های زیادی برای جلوگیری از تخریب نقوش برجسته پلکان شرقی آپادانا و پلکان کاخ شورا انجام داده اند. این باستان شناسان با نصب سایه بان های موقت و حتی دائمی کوشش در جلوگیری از تخریب نقوش برجسته و کتیبه ها نموده اند اما با این حال تمامی عوامل آسیب رسان حذف نشده و نقوش روز به روز شرایط بدتری پیدا می کردند.

این باستان شناس با بیان اینکه یکی از دلایل آسیب های سطحی در سنگ های رسوبی و آهکی نفوذ، آب ناشی از بارندگی در بالای پلکان ها بوده که به پایین نفوذ نموده و سپس به جداره داخلی سنگ ها می رسد، اضافه کرد: این رطوبت املاح موجود در خاک را به سنگ ها منتقل نموده و پس از عبور از داخل سنگ و حمل املاح درونی سنگ به سطح می رسد و پس از تبخیر آب از سطح بیرونی، املاح مضر روی سطح سنگ باقی می مانند.

وی گفت: این پدیده باعث می گردد در مدت کوتاهی سطح بیرونی سنگ ها که دارای نقش برجسته و کتیبه هستند دچار آسیب و فرسایش شوند.

سرپرست هیئت باستان شناسی گفت: نبشته داریوش بزرگ هنگامی که ورودی در قسمت جنوبی تخت جمشید بود به مناسبت پی بنای کاخ تخت جمشید حک شد که این سنگ نبشته بر روی تخته سنگی بزرگ و یک پارچه به طول 8,15 متر (متن کتیبه 7.20) و ارتفاع 2.05 متر واقع در نمای جنوبی صفه حک شده است.

بارانی توضیح داد: کارشناسان گروه باستان شناسی با همکاری دفتر فنی و حفاظت و بازسازی پایگاه جهانی تخت جمشید توجه خود را معطوف به حذف عامل آسیب رسان خصوصاً رطوبت و به آنالیز امکان ایجاد کانال ناکش دفع رطوبت پشت کتیبه جنوبی صفه تختگاه پرداختند.

این باستان شناس تاکید نمود: ایجاد این کانال باید با توجه به پر شدگی و انباشت خاک در فضاهای معماری در بناهای هخامنشی به روش علمی باستان شناسی و با هدف حذف خاکهای پشت کتیبه که انتقال رطوبت را به اصل کتیبه است، انجام گردد. این امر مهم به وسیله گروه باستان شناسی و به سرپرستی نگارنده انجام شد.