آیا روش درستی برای تجربه کردن بازی ها وجود دارد؟ - وبلاگ کوجی هامی

به گزارش وبلاگ کوجی هامی، وقتی من وارد حیطه بازی کردن و بازیسازی شدم، یکی از شدیدترین دغدغه هایم بازی کردن بازی ها به روش درست بود. روش درست؟ روش درست دیگر چیست؟

بحث پیرامون روش درست برای لذت بردن از بازی ها، موضوعی جنجالی است که هر موضعی نسبت به آن داشته باشید، چیزی از جنجالی بودن آن کم نمی گردد، چون بحث درباره این موضوع یعنی تلاش برای تعمیم دادن حقایق و منطق به حوزه ای که در آن نظر شخصی افراد حرف اول و آخر را می زند. از طرف دیگر، این استدلال که هیچ روش غلطی برای بازی کردن وجود ندارد نیز باعث می گردد نگاه هایی عاقل اندر سفیه سمت تان روانه گردد. ولی من حاضرم در کمال فداکاری این بحث را شروع کنم.

معمولاً در توصیف کسانی که علاقه شدیدی به موعظه درباره چیزهایی که به آن ها علاقه مندند دارند و دلشان می خواهد هرکسی را باهاشان مخالف است بسوزانند می گویند طرف قبیله گراست. معمولاً قبیله گرایی به عنوان مقصر اصلی اختلافات عمیق شناخته می گردد، ولی گاهی اوقات قضیه عمیق تر از این حرف هاست.

به نظرم ریشه این عبارت به آنجا برمی گردد که ما علاقه ای شدید به ارتباط برقرار کردن و فهمیدن حرف یکدیگر داریم و از طرف دیگر هرکدام مان تعصبات خاص خود را داریم.

یکی از همکاران من، نیک کالاندرا (Nick Calandra)، اخیراً به دث استرندینگ (Death Stranding) علاقه خاصی پیدا کرده است. او در اوایل فوریه مقاله ای با این عنوان منتشر کرد: دث استرندینگ اکنون به یکی از بازی های موردعلاقه من تبدیل شده؛ فقط باید درجه سختی اش را تغییر می دادم.

او در مقاله به خواننده نقاط لذت و درگیری اش با بازی را توضیح می دهد. بخش موردعلاقه او در بازی مسیریابی در دنیای آن و پیدا کردن بهترین مسیر برای رفت وآمد بود.

ولی به مرور، گیم پلی فرسایشی و حوصله سربر بازی مبتنی بر حمل کوله پشتی در چشم انداز ها زیبا و گسترده آن طاقت او را طاق کرد. طبق گفته خودش، مقدار مدیریت کوله پشتی در بازی بیشتر از حد تحمل او بود، عقبگرد در مسیرهای طی شده زیادی طول می کشید و او طرفدار مکانیزم های مبارزه و مخفی کاری بازی نبود، برای همین سر و کله زدن با بی تی ها (BT) و قاطرها (Mules) مطابق میلش نبود.

من دث استرندینگ را در اختیار دارم، ولی به خاطر تریلرهای تهدیدآمیز اولیه ای که در سال 2016 از بازی منتشر شد، هنوز سراغ آن نرفته ام. ولی از طریق مطلب نیک متوجه شدم که در طی سال ها او سعی کرده تا گیمر صبورتری باشد، علاقه مند است تا بازی ها را از زاویه دیدی نو بازی کند و پایین آوردن درجه سختی جنبه های حوصله سربر بازی را کاهش داد و به او اجازه داد 26 ساعت لذت بخش را با بازی سپری کند.

این مطلب تلاش او برای ارتباط برقرار کردن بود. این اولین قدم گفتگو داشتن است. قدم دوم این است که طرف مقابل سعی کند حرف طرف را بفهمد. متاسفانه برای نیک، قوه ادراک من به هنگام خوانش در سطح کودک 8 ساله است و بعد از سال ها تماشا کردن ویدئوهای تیک تاک و واین (Vine) بازه توجه من اینقدر پایین آمده که فقط می توانم اطلاعات را در بازه های 10 ثانیه ای و فقط در صورتی که همراه با پایکوبی های مسخره بیان شوند دریافت کنم.

بنابراین درک من از مقاله او این است که نیکولاس کالاندرا از دث استرندینگ بدش آمد، چون نمی توانست در بازی پیشروی کند، تا این که بازی را در پایین ترین درجه سختی قرار داد. بهتر است او سرش را با هیلو اینفینیت گرم کند. به عبارت دیگر، او دث استرندینگ را به روش درست بازی نکرد.

(اینقدر سخت تلاش کردم تا به این نتیجه برسم که فکر کنم رباط ام پاره شد!)

در حقیقت، قوه ادراک من از چیزی که توصیف کردم بهتر است و می توانم درک کنم مشکل او چیست. او سعی ندارد به ما روش درست بازی کردن دث استرندینگ را توصیه کند یا درباره اشتباه بازی کردن آن به ما هشدار دهد. مطمئنم کسانی هستند که دیدگاهی متفاوت دارند و آن جنبه هایی از دث استرندینگ که نیک باهاشان حال نکرد برای آن ها لذت بخش است. به عبارت دیگر، عامل اعصاب خردی یک نفر، می تواند فتیش یک نفر دیگر باشد.

مطلب او، گفتگویی مبتنی بر تجربه شخصی است که در آن توصیه شده بازی ها را به روش خودتان بازی کنید، نه روش او. از قرار معلوم سبک و سیاق بازی کردن او به مال من شبیه است، بنابراین من هم در اولین دور بازی ام بازی را در ساده ترین درجه سختی شروع می کنم.

نکته ای که باید درباره اشخاصی در نظر گرفت که مسئله درست بازی کردن بازی ها را مطرح می کنند این است که این برایشان یک واکنش یا پیش فرض است. تا به حال به این دقت کرده اید که اگر از قبل به کسی بگویید که از فلان بازی خوشتان آمد، از شما نمی پرسد که آیا آن را به روش درست بازی کردید؟ این مسئله فقط موقعی مطرح می گردد که بگویید بازی ای را که آن ها دوست داشتند، به مقدار آن ها دوست نداشتید. این امری همیشه منفی نیست. همیشه فرض را بر این نمی گیرم که نیت افراد از مطرح کردن این مسئله بد است.

پرسیدن این سوال، آخرین تلاش برای اطمینان حاصل کردن از این است که جفت مان درکی یکسان از موقعیت داریم.

بازی های ویدئویی تجربه ای تغییرپذیر هستند که دامنه مخاطبی وسیع با انتظارات متفاوت را ارضا می کنند. بازی ها باید در برابر تمایلات و سلایق مشتری های خود تسلیم شوند، مشتری هایی که گاهی نظرات شخصی و تعصبات خود را با حقایق مسلم اشتباه می گیرند.

• همه بازی های نقش آفرینی ژاپنی کند و خسته کننده هستند.
• همه بازی های روگ لایک پیچیده و تصادفی هستند.

این ها همه نظر شخصی هستند و من به صحبت کردن با اشخاصی که نظری متفاوت نسبت به من دارند علاقه دارم.

• آیا تا به امروز بازی ای شبیه به این بازی کرده ای؟
• روی چه درجه سختی ای بازی اش کردی؟
• چطور آن را بازی کردی؟

بخشی از وجودم دوست دارد که به طرف مقابله توصیه ای مفید ارائه کند، چون من بازی های زیادی را بازی کرده ام که زیاد پیروز نشدم درکشان کنم، چون به سلیقه من ربط نداشتند.

گاهی اوقات من به کمی کمک نیاز پیدا می کنم، مثل اسکایریم (Skyrim). هر دست اسکایریم که بازی کردم، به شکلی یکسان پیش رفت:

• نادیده گرفتن تمام شخصی سازی ها
• گوش دادن به همه خطوط دیالوگ
• خواندن تمام چیزهای قابل خواندن
• انجام دادن همه ماموریت های فرعی
• راه رفتن به حالت نیمه ایستاده در طبیعت
• صرف کردن ساعت های طولانی در غارها و خوردن کلم در راستای باز کردن فضای کوله پشتی برای قرار دادن پنیر گرد در آن
• در آخر، تخلیه شدن انرژی ام برای ادامه دادن بازی پس از رسیدن به قله یکی از کو ه های بازی

تکرار مکررات هیچ گاه باعث نشد که حس تحسینم به مکانیزم های پایه قوی بازی از بین برود. بازی احترام من را برانگیخته بود؛ صرفاً نه علاقه من را.

تا این که در آخرین دستی که بازی را انجام دادم نظرم عوض شد. در دست آخر من نقش یک انسان ایمپریال با دست کج را بازی کردم که باید با این حقیقت که مادرش همستر و پدرش اژدها بود کنار می آمد.

شاید بعضی افراد باشند که از سر زدن به تمام گوشه وکنارهای اسکایریم لذت ببرند، ولی برای من پرسه زنی های آزادانه و خطی ام بیشتر مطابق سلیقه ام است. دلیل عوض شدن نظرم نسبت به بازی نه تغییر درجه سختی، بلکه تغییر دیدگاهم بود. ولی حتی در این صورت هم نمی توانم بگویم که داشتم بازی را اشتباه بازی می کردم.

در دفاع از خودم، باید بگویم که اسکایریم به عنوان یک بازی مطابق همه سلیقه ها به من عرضه شده بود. برای همین، من هم به خودم این اجازه دادم تا هرطور که دلم می خواهد رفتار کنم، حتی اگر رفتارم به ضرر بازی تمام می شد.

بعد از 10 سال، من رویکردی سالم تر به بازی ها دارم و ذهنم بازتر است و انتظارات معقولانه تری دارم. ولی بازی هایی چون ولگرد (Stray) پیچیدگی بالایی ندارند و احتمال ایجاد سوءتفاهم هنگام تجربه کردنشان کمتر است، برای همین بعید می دانم که بار اول امکان این که اشتباه بازی شان کنید وجود داشته باشد. برای همین جایگاه آن به عنوان بهترین بازی مستقل سال به طور یکسان من را گیج و پارانویید کرد، چون باعث شد فکر کنم که مبادا نکته مهمی درباره بازی را از دست دادم، چون در نظرم بازی لایق این جایگاه نبود.

البته می توان به راحتی بازی را به عنوان یک حربه تبلیغاتی هوشمندانه در نظر گرفت که از عشق اینترنت به گربه ها بهره برداری کرد و بدین ترتیب توضیح داد که چرا بازی از همتایان مستقل خود در سال 2022 (بازی هایی چون Neon White، Cult of the Lamb و Tunic) که شاید بتوان گفت از آن بهتر بودند پیشی گرفت.

این بازی به نوبه خود خوب است، ولی آیا من آن را به روش درست بازی کردم؟ البته فکر نکنید تردید من در این زمینه حاکی از عدم اطمینان من به سلیقه ام است. اتفاقاً برعکس. من می خواهم مطمئن شوم که دیدگاه کسانی که نظرشان با من فرق دارد را به طور کامل درک کرده ام تا بتوانم وظیفه خود را به بهترین شکل انجام دهم. آیا بازی را به روش درست بازی کردم؟ شعار کاری من است.

هر بار که نسبت به شرایط بازی های ویدئویی بدبین می شوم، حداقل یک شخص شجاع پیدا می گردد که حاضر است چیزی را معرفی کند که مورد پسند گیمرهای بدبین و بدعنقی مثل من است.

اشخاص شجاع زیادی بازی سیگنالیس (Signalis) را توصیه کردند. طبق گفته ها و شنیده ها، اگر این جواهر ناشناخته توجه بیشتری از جانب جریان اصلی دریافت می کرد، حتی می توانست روی الدن رینگ (Elden Ring) را کم کند. این بازی یک نامه عاشقانه به بازی های وحشت بقاجویانه کلاسیک است و مسلماً هم هواداران سایلنت هیل 2 (Silent Hill 2) و هم کسانی را که هیچ گاه سایلنت هیل 2 را بازی نکرده اند، به خود جذب خواهد کرد.

این بازی روی گیم پس بود و من هم یک روز خالی داشتم، برای همین تصمیم گرفتم آن را امتحان کنم. این بازی هم مثل ولگرد به نوبه خود خوب است، ولی تفاوت شدید بین تجربه من و تعریف و تمجید دیگران از بازی دوباره حس گیجی و پارانویا در من ایجاد کرد.

من و همکارم یاتزی کروشو (Yahtzee Croshaw) در لایو استریمی سیگنالیس را بازی کردیم و نظرمان را درباره اش به اشتراک گذاشتیم. من سایلنت هیل 2 را بازی نکردم و او جزو هواداران پروپاقرص سایلنت هیل 2 بود. ما افکار خود را درباره بازی در حباب های جداگانه خودمان شکل دادیم.

در نهایت هیچ کدام مان آنطور که باید و شاید از بازی خوشمان نیامد، ولی احتمالاً اگر یکی از هواداران سیگنالیس نظرمان را بشنود، در نظرش به خاطر این بود که بازی را به روش درست بازی نکردیم. مثلاً شاید گفته گردد که دلیل بی علاقگی ام این بود که به قدر کافی سایلنت هیل بازی نکرده ام و دلیل بی علاقگی همکارم این بود که زیادی سایلنت هیل بازی کرده. از قرار معلوم این وسط جای یک شخص ثالث خالی بود؛ کسی که از یاتزی سایلنت هیل کمتر بازی کرده باشد، ولی از من بیشتر. این کسی است که همه دوست دارند نظرش را بشنوند.

وقتی کسی نباشد تا به نظر اشخاص مهر تایید بزند، این موجود اساطیری - یعنی شخص ثالث - کسی است که آن ها می خواهند به او رجوع کنند. شخص ثالث در آن واحد هم بی تجربه است، هم در حدی باتجربه که می داند چه موقع یک بازی را تحسین کند و چه موقع آن را تخریب کند، آن هم با روشی درست که مطابق سلیقه همه افراد باشد.

اینجا باز هم به عبارت کذایی روش درست برخورد کردیم. احتمال این که هرکس که با من مخالف است، گیمری ناآگاه باشد، بسیار بسیار پایین است و کننده نظر همه مخالفان نیست.

در نهایت فکر نمی کنم اهمیت داشته باشد که یک نفر به چه روشی یک بازی را تجربه می کند. او هیچ گاه نخواهد توانست بازی را به روشی آن چنان درست بازی کند که اگر نظرش با کسی متفاوت بود، آن کس نخواهد از شخص ثالث نظری متفاوت بشنود.

آنچه بیشترین اهمیت را دارد این است که قابلیت این را داشته باشیم تا خود را به شکلی ابراز کنیم که دیگران بفهمند که در کدام قسمت های بازی کمبود وجود دارد. از این نظر، نگران بازی کردن بازی ها به روش درست نباشید. بروید بازی ای پیدا کنید که می توانید به روش خودتان از آن لذت ببرید.

به عنوان کسی که شغلش صاحب نظر بودن بوده - ابتدا در عرصه آشپزی، بعد در عرصه مدیریت تجاری، بعد در عرصه بازیسازی و در آخر همین عرصه که اکنون نتیجه اش را می بینید - می دانم که اگر نظرات سوال برانگیزم از حدی زیادتر گردد، به عامل مشکل زا تبدیل می شوم.

ولی اگر از فعالیت در این عرصه یک چیز یاد گرفته باشم، آن هم این است که شغل من بیشتر از این که بر پایه حرف درست را زدن بنا شده باشد، بر پایه درک کردن خود و درک شدن از جانب دیگران بنا شده است.

این که به وفور حرف های درست بزنم، می تواند به من کمک کند، ولی از دید واقع گرایانه من نمی توانم همیشه حرف حق را بزنم، بنابراین بهترین کاری که می توانم انجام دهم این است که تا حد امکان شفاف باشم و درک خود را توسعه دهم.

منبع: Escapist Magazine